ၾကယ္ေတြေရ
ငါငိုေနတယ္
မင္းရဲ ့သခင္ ငါ့ လမင္းက
ငါ့ ကမာၻမွွာ မသာေတာ့ဘူးေလ
လေရာက္ေဝးတဲ့ ငါ့ မွာ
ခဏ ေတာင္ေမ့လို ့မရတာက
“ေမာင္” ဆိုတဲ့ ေခၚသံေလးကိုေပါ့ ။
အိမ္မက္ေတြပ်က္သုန္းခဲ့တဲ့ ဘဝမွာ
လမ္းေတြလည္းေခ်ာက္ကပ္ခဲ့ျပီ
ညဟာလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့လို ့
ၾကယ္ေတြေရ မင္းရဲ ့သခင္ ငါ့ လမင္းကို
ငါ့ ကိုယ္စာသြားေျပာေပပါ
‘သူ’ မရွိေတာ့တဲ့ ငါ့ အိမ္မွာ
ရယ္ေမာျခင္လည္ ခမ္းေျခာက္လို ့
ခမ္းနားျခင္းလည္း ကင္းမဲ့ခဲ့ျပီေလ……။
No comments:
Post a Comment